বাটে ঘাটে

বাটে ঘাটে । নিলিখি নোৱাৰোঁ ।
১) ছাৰ্ভেৰ ওচৰত । মৰমলগা ল'ৰা ।
: দাদা পইচা এটা দিয়ক ।
: কিয় লাগে ??
: ভিক্ষা । ভাত খাম । 
: কেই টকা লাগে ?
: দিয়ক পাঁচ টকামান আৰু । (মৰমলগা হাঁহি) ।
: যদি এশ টকা দিওঁ !!
: এশ ????
: অ' এশ । কি কৰিবি ক !
: জঁপিয়াই জঁপিয়াই নাচিম ।
: জঁপিয়াই ? আৰু নাচিবিও !!
: হাঁ । ইয়াতে জঁপিয়াই নাচি দেখুৱাম আপোনাক ।
: নালাগে দে জঁপিয়াবলৈ । এই পাঁচ টকা ল । এখন ভৰিৰে কি জঁপিয়াবি !!
: পাৰিম দাদা । পাঁচ টকা দিলেও জঁপিয়াই নাচিব পাৰোঁ । ভৰি থকা নথকা কথা নাই । মন যায় ।

পাঁচ টকাটো লৈ কিবা এটা গুনগুনাই এখন ভৰিৰেই লেঙেৰিয়াই লেঙেৰিয়াই ল'ৰাটো চকুৰ আঁতৰ হ'ল ।

সি আঁতৰ হ'ল । আঁতৰ ন'হল কথাকেইটা । গোটেই বাটটো আৰু এতিয়াও কাণত পৰি আছে - মন যায় !

২)

শাক-পাচলিৰ দোকানৰ কাষত । বেলেগে নুশুনাকে শুভ্ৰ বগা সাজ পিন্ধা মধ্যবয়সীয়া ভদ্ৰমহিলাই ফোনত কৈছে - আজি দেউতাৰা জীয়াই থকা হ'লে তুমি মোক এনেকে ক'ব পাৰিলাহেতেন নে ??

ফোন থৈ তেখেতে চশমা মচিলে, পাচলি কিনিলে, গুছি গ'ল । থাকিলোঁ মই ।

কাক কৈছিল, কিয় কৈছিল মই নাজানোঁ ।

কাক কৈছিল তেনেকৈ ?? পুতেকক, জীয়েকক?? বোৱাৰীয়েকক ??

মানুহজন নোহোৱা গৈ গ'লে মানুহগৰাকীৰ সামান্য নিৰাপত্তাহীনতাৰ ভাৱ আহে যিমানেই পৰিৱেষ্টিত হৈ নাথাকক কিয়, অভিমান বাঢ়ে, "তেখেত থকা হ'লে" এই ভাৱটোৱে অহৰহ তেওঁক খেদি ফুৰে কিজানি !!! কিজানি ???

আমি পুতেক, জীয়েক, বোৱাৰীয়েকহঁতে এই কথাকেইটা মনত ৰাখোঁ । মনত ৰাখোঁ, উপলব্ধি কৰোঁ ?? !!