গুণী পিতৃ

সিদিনা । ৰাতি কাম কৰি আছিলোঁ । পুৱতি নিশা তিনিমান বজাত কাষৰ ঘৰৰ পাঁচমহীয়া মানৰ কেঁচুৱাটোৰ কান্দোন আহি কাণত পৰিল । মই কাম কৰা কোঠাৰ কাষৰ দেৱালৰ কাষতে কান্দোনৰ কোঠা । কান্দোন বাঢ়ি গৈ থাকিল । গছৰ পাত সৰোৱা । মনতে ভাবিলোঁ আজি নেৰিছে !

দহ মিনিট মানৰ পিছত "টু টু চু চু চু মাইনা" জাতীয় নিচুকনি । পুৰুষ কণ্ঠৰ । নাই, কেঁচুৱাই নেৰিলে । একেই সুৰ, তাল, ছন্দ, লয়ত কান্দোন চলি থাকিল । কম্পনাংকৰ মাত্ৰা বাঢ়ি গৈ থাকিল । আজি নেৰিব ।

বাপেকেও নেৰিলে । নিচুকনিৰ গুণগত মানদণ্ডৰ পৰিৱৰ্তন কৰিলে । গীত, কথা, বাদ্য, বিচিত্ৰ মাত- এখন মুখেৰেই ! আৰু এসময়ত কেঁচুৱাৰ কান্দোন কলকলোৱা বা ধেকধেক হাঁহিলৈ ৰূপান্তৰিত হ'ল । হাঁহি চলি থাকিল বেচ কিছুপৰ !

বাপেক !!!

মোৰ ফালৰ পৰা মনে মনে পুৱতি নিশাই তেখেতক "গুণী পিতৃ" সন্মানেৰে বিভূষিত কৰিলোঁ । দেৱালৰ ইপাৰৰ পৰা মনে মনে । তেওঁ মোৰ কাণৰ সাক্ষীত পুৱতি নিশা তিনি বজাত যি কাম, যি অসীম ধৈৰ্য্যৰে কৰিলে, সি লাজৱাব !!