মনোযোগ

সৰু ছাতিটো লৈ সৰু ল'ৰাটোৱে সিফালে কিবা বস্তু চাই থকা মাকক সুধিছে - মা কেনেকুৱা লাগিছে ?? মাকৰ মনোযোগ নাই । কাষতে থকা বাপেকে (বোধহয়) কৈছে - মই কৈছোঁ নহয় ধুনীয়া লাগিছে । লোৱা । ল'ৰাই আকৌ ছাতিটো ঘূৰাই ঘূৰাই মাকক সুধিছে - চোৱাচোন কেনেকুৱা !! বাপেকে বিৰক্তিৰে কৈছে - ইচ মই কৈছোঁ দেখুন নাইচ বুলি । মাকে ক'লেহে মানিব । অ'ৰা কোৱাহে এইফালে চাই ! সি ছাতিটো লৈ তাত কিবা এটা এটা আঁকি দিছে । মাকে চাই ক'লে- বাআআআ নাইচ ! লোৱা লোৱা । ল'ৰাই সন্তোষ মনেৰে ছাতিটো ঘুৰাই থাকিল । মইও তেতিয়াহে চালোঁ নতুন ছাতিৰ কাপোৰত ল'ৰাই কিবা এটা আঁকি সেইটোহে দেখুৱাই আছিল মাকক । মাকে চোৱাত আনন্দ পালে ।

আমাৰ আইমাতৃ যোৱা তিনিদিন ধৰি আমাৰ ভাড়াঘৰত বাহৰ পাতি আছেহি । তেখেতে আমাৰ মুখৰ আগতে ভাত, চাহ, জলপানৰ যোগান ধৰি আৰু সময় গতিকে পিঠিত নখ লগাই আমাক ৰাজসুখ প্ৰদান কৰি আছে যোৱা তিনিদিন । আজৰি সময়ত তেখেতে আমাৰ লগত থকা চেপ্তেম্বৰ মাহৰ পৰা জমা হোৱা প্ৰকাশ, প্ৰান্তিককে ধৰি আলোচনী সমূহ একেবাৰে বেটুপাতৰ পৰা শেষলৈ এটা শব্দও বাদ নপৰাকে পঢ়িছে ।

বাৰু । আমাৰ প্ৰকাশিত লেখা মায়ে তেনেকৈ পঢ়িবলৈ নাপায় । কেতিয়াবা খবৰ দিলে কিনি আনে প্ৰকাশ হোৱা পেপাৰ বা আলোচনীখন । প্ৰতিবাৰেই নহয় ।

কালি দুপৰীয়া ভাত খাই থাকোতে তেখেতে ক'লে - তোৰ দুটা লেখা পালোঁ এই আলোচনীবোৰৰ দুখনত । বন্দুক গল্পটো বৰ ভাল হৈছে । ভাল পালোঁ পঢ়ি । এই "জীৱন" খনত পালোঁ ।

সাহিত্যৰ কথা বৰকৈ নজনা, জীৱনৰ আধা বয়স কেৱল ভাত ৰন্ধা, ধান জাৰা, চোতাল সৰা, ঘৰ চম্ভালাতেই সমৰ্পণ কৰা মাইৰ মুখত পুতেকৰ জীৱনৰ প্ৰথম গল্পৰ বাবে কৰা এই দুই বাক্যৰ প্ৰশংসা শুনি শ্ৰম সাৰ্থক হোৱাৰ কি আনন্দ মোৰ ভিতৰত জাগিছে, সেয়া প্ৰকাশ এই জনমত কোনোদিন কৰিব নোৱাৰিম ।