নিৰুদ্দেশ ।
আজি ৰত্না বাইদেৱে সুপ্ৰকাশৰ ৱালত কবিতা এটা দিলে । বিপুলজ্যোতি শইকীয়াৰ "এদিন হঠাৎ গুছি যাম" । সেই আলোচনাতে এই নিৰুদ্দেশৰ কথা ওলাল । মই বিচাৰি বিচাৰি উলিয়ালোঁ দিল্লীত থাকোঁতেই লিখা কিবা এটা । গল্প কৰিম বুলি ভাবিছিলোঁ । থাকি গ'ল । সেই আধাডুখৰীয়া কথাকেইটা মোৰ আজি ইয়াত দিবলৈ মন গ'ল । কোনেও নপঢ়িলেও বেজাৰ নাই । পিছত নিজে পঢ়িম ।
মানুহ এনেকৈনো নোহোৱা হয়নে ?
সন্ধিয়া গানৰ আড্ডাত সি প্ৰকাশক প্ৰায়েই কৈছিল- মোৰ নিৰুদ্দেশ হ'বলৈ মন যায় জাননে ! নোহোৱা হৈ যাম । নিজেও নাজানো ক'ত থাকিম । জীৱনৰ লগতেই থাকিম কিন্তু !!
প্ৰকাশে তালৈ পোন্দোৱাকৈ চায় । যেতিয়া নোহোৱা হ'বি তেতিয়া ক'বি । সদ্যহতে এ' মাইনৰটো ধৰচোন ।
ষ্টেজৰ পিছফালে তাইৰ নাম ঘোষণা কৰিবলৈ ৰৈ থাকোঁতেও সি কেতিয়াবা চুনুক কৈছিল - মোৰ কেতিয়াবা নোহোৱা হ'বলৈ মন যায় জাননে ।
: মোৰ যদি আজি নোট শ্লিপ হয় কেনেবাকে আপুনি মৰিল কিন্তু । এইটো সময়ত এইবোৰ কয়নে ??
অতিমাত্ৰা খেয়ালি ৰাজীৱ । পৃথিৱীয়ে নুবুজা এক সাঁথৰ । যদি কোনোবাই সামান্য বুজে সেইয়া হ'ল স্বৰ্গত থকা মাক, প্ৰকাশ, চুনু আৰু কলেজ চকৰ চাহদোকানী হামিদ ।
পঢ়ে । লিখে । বজায় । শুনে । তাৰ মতে সি আৰু কি কৰিব লাগে ! চুনুৱে কয় - চাকৰি । শিল্পই আত্মাকহে পৰিপূৰ্ণ কৰি ৰাখিছে । পেটটোৰ বাবে আপুনি চিন্তা কৰিবই লাগিব । কি খাব ন'হলে ?? গান, কবিতা, নে সেই কিতাপৰ দ'মটো ??
ৰাজীৱে নামাতে । প্ৰেকটিছৰ জিৰণীৰ সময়ত চুনুৱে এনেকুৱা কথা কৈ থাকিলে সি গীটাৰৰ তাঁৰ এডাল টুংটুঙাই থাকে । গৈ গৈ এটা সুৰ হয়গৈ ।
প্ৰকাশ , মানুহবোৰে কেতিয়া শিল্পৰে পেটো ভৰাব পাৰিব এটা নিৰ্দিষ্ট দিন তাৰিখ দিবিচোন । তহঁত ডাঙৰ ৰজাঘৰীয়া চাকৰিয়াল ।
ৰাজীৱে গান লিখিছিল ফুটপাথৰ ভিক্ষাৰীৰ আলাপক লৈ । বাপেকৰ শৱদেহ কান্ধত লোৱাক লৈ । চুনুৰ চাদৰখনৰ পৰা ওলমি থকা সূঁতাকেইডালক লৈ । মুঠতে তাৰ কাৰুকাৰ্য্য বেলেগ । নিমিলা । কোনোবা সময়ত পগলা ।
চুনুৱে প্ৰকাশক প্ৰায়েই কৈছিল - তেখেতলৈ কোনোবা সময়ত ভয় হয় । প্ৰকাশে কয় - ধেই! মই তাক সাত বছৰ বয়সৰ পৰা পোৱা অ' । এনেকুৱাই । অ'নলী ৱান পিচ । তাৰ ভাইভা ভাল হৈছে । চাকৰিটো খাটাং । খবৰ লৈ আহিছোঁ মই । চাকৰি হ'লেই এই পোকবোৰ সৰিব মূৰৰ পৰা । তই নাভাবিবি ।
প্ৰকাশ, মই নোহোৱা হৈ গ'লে তহঁতে বেলেগ গীটাৰিষ্ট ল'লেও মোৰ সেই ফিলাৰকেইটা নিশিকাবি । মোৰ কিবা এটা অভাৱ অনুভৱ হওঁচোন তেওঁ । অনুভৱ কৰক ।
জীৱনক লৈ মোৰ আক্ষেপ নাই চুনু ! আক্ষেপ সময়ক লৈহে । বাৰু, কনমান বৰশীৰে চিপ টো গাচোন । মই ইয়াতে শুই লওঁ অকণমান তবলা, হাৰমনিয়াম আহি পায় মানে । তইয়ো বৰ গালি পাৰ মোক কিবা !
আপোনাৰ চাকৰিটো হ'ব বোলে । অফিচাৰ হ'ব আপুনি । ভাইভাত হায়েষ্ট নম্বৰ । ৰিটেনটো টপ । আৰু ফাৰ্ষ্টক্লাছ দুটা বাবে এক্সট্ৰা নম্বৰ ।
চাকৰিটো হ'ব বুলি শুনি তই যিমান আনন্দ পাইছ, সিদিনা মোৰ "আই" গানটো শুনি যে বুঢ়ীজনীয়ে হুকহুকাই কান্দিছিল তেতিয়া মই সফল হৈছোঁ বুলি সিমান আনন্দ পাইছিলি নে ???
এনেকৈনো মানুহ নোহোৱা হয়নে !!
প্ৰকাশ, আজি মোৰ গীটাৰখন তই লৈ যা । মই হামিদৰ লগত আড্ডা মাৰি যাম । চুনুক ক'বি আজি পুৰস্কাৰ নাপালে বুলি যাতে মন নামাৰে । পুৰস্কাৰ নালাগে । বুকুৰে গাই যাওঁক এনেকৈয়ে ।
তাৰ পিছৰ পৰাই সি নাই । এদিন । দুদিন । এসপ্তাহ । এমাহ । হামিদৰ দোকানৰ পৰা সি ক'লৈ গ'ল কোনেও নাজানে । কোনেও দেখা নাই । মাত্ৰ হামিদক বোলে কৈ গ'ল - নমৰোঁ কোনোদিন ।
প্ৰকাশ, ককায়েক, চুনুৰ দেউতাক, হামিদ, ৰাজেশ ছাৰ -কোনেও একো বাদ নিদিলে । পুলিচ, সন্যাসী, আইক চোওৱা, নামসেৱা, পুৰস্কাৰ সকলো পথ অৱলম্বন কৰা হ'ল । সি নোলাল ।
তেখেতে মাজে মাজে ধেমালিতেহে কৈ আছিল কিবা নোহোৱা হ'ম বুলি - চুনুৱে ফেঁকুৰে প্ৰকাশৰ আগত । এতিয়া প্ৰকাশৰ শব্দ নাই !
নোহোৱা হোৱাৰ পিছদিনাই তাৰ এপইন্টমেন্ট লেটাৰ আহিছিল ।
এমাহ । এবছৰ । পাঁচবছৰ ।
চুনুক প্ৰকাশে কৈ দিলে - আৰু নালাগে ৰ'ব তই !
সময় গৈ থাকিল । সকলো সহজ হ'ল । মাত্ৰ চুনুৰ চাদৰৰ পৰা ওলমি থকা সুঁতা কেইডালৰ পৰা গান নোলোৱা হ'ল, সিহঁতে সমৱেত সংগীত গাওঁতে "জাগা শক্তিমান " আৰু "জাগা মাতৃপ্ৰাণ" ৰ মাজৰ ফিলাৰটো নোহোৱা হ'ল, প্ৰেকটিচত গালি-গালাজ নোহোৱা হ'ল, চুনুৱে ষ্টেজত গান গাই থাকোঁতে কাষলৈ চাওঁতে গীটাৰখনৰ স'তে হাঁহি থকা চকুযোৰ নোহোৱা হ'ল, "কথোপকথন" ৰ পংক্তিবোৰ নোহোৱা হ'ল, প্ৰকাশে কান্দিবলৈ কান্ধখন নোহোৱা হ'ল ।
সময় একেই থাকিল । মাথোঁ ৰাজীৱ নিৰুদ্দেশ হ'ল । খেয়ালি মানুহ এটা নোহোৱা হ'ল ।
ৰাজীৱ কিন্তু মৰা নাছিল । সি আছিল ।
No comments:
Post a Comment