আচল কথাটো অকণমান বেলেগ । পিছে তাৰ আগতে দুআষাৰ । ছাগলীৰ লিভাৰৰ পুষ্টিতত্বৰ বিষয়ে মই বৰকৈ নাজানো কিন্তু সৰুৰে পৰাই এইবিধ বস্তুৰ প্ৰতি মানুহৰ হাবিয়াস আৰু দূৰ্বলতা দেখি আহিছোঁ । তাহানি মাংস আনিবলৈ দেউতা বজাৰলৈ যাবলৈ ওলালে মায়ে হাতত মোনাখন দি ক'ব - লিভাৰ অকণ চাই আনিব ।
পিছলৈ মই বা দাদা বজাৰলৈ যোৱা হ'লোঁ । কথা কিন্তু সলনি নহ'ল । লিভাৰ অকণ চাই আনিবি । মই কওঁ - নিদিবি মোক । তিঁতা । বেয়া পাওঁ । তথাপি ভাগত দিবই । খা চোন । ভাল খোৱা । কিয় ভাল ??? ভাল আৰু ।
লিভাৰৰ প্ৰতি মানুহৰ দূৰ্বলতা, মৰম, ক্ৰেজ ।
পিকনিক্ লৈ গৈছোঁ । প্ৰেমিক ডেকাই ৰান্ধনীৰ ওচৰলৈ গৈ কাণে কাণে কৈছেগৈ - তাইক লিভাৰ দুপিচমান দিব । ক'ব মই দিবলৈ দিয়া বুলি । "তাই" মানে ডেকাৰ একপক্ষীয় প্ৰেমৰ কুঁৱৰী । বাকী সকলো চেষ্টা বিফলে যোৱাত সেইদিনা ডেকাই ছাগলীৰ লিভাৰৰ আশ্ৰয় লৈছে । বিশ্বাস কৰিবনে আপুনি মই যদি কওঁ সেইদিনা ৰান্ধনীয়ে সেই বিশেষ তাইৰ পাতত সৰহকৈ লিভাৰ দি "দাদা" ই দিবলৈ কৈছে বুলি কোৱাত তাইৰ সামান্য হ'লেও মন কুমলিছিল ?? স্বীকাৰোক্তি দিছিল পিছত মোক ।
এদিন পথাৰত খানা খাবলৈ গৈ দুদলৰ মাজত মূৰ ফলা ফলি । ভূ লৈ গম পালোঁ কাজিয়াৰ কাৰণ আছিল লিভাৰ । ঘটনাটো পাহৰিছোঁ যদিও মনত আছে লিভাৰেই আছিল যত কূটৰ ঘাঁই !
বাৰু । সিদিনা মাজতে ছাগলীৰ মাংস খাবলৈ মন গ'ল । খোৱা মানুহ অকলে মই । গতিকে এপোৱা এনাফ । দোকানতো অলপহে আছিলগৈ । কোনোদিন মই কচাইক লিভাৰৰ ফৰমাইচ নিদিওঁ কিন্তু সেইদিনা কিনো মন গ'ল "এপোৱা" বুলি কৈ এনেই কৈ দিলোঁ - লিভাৰ অলপ দি দিব । য'ত লিভাৰ মই নাখাওঁৱেই । দিন বেয়া আছিল, এনেই কৈ দিলোঁ !
সেই যে ক'লো লিভাৰ বুলি - সেয়াই হ'ল অপৰাধ । কাষতে ৰৈ থকা ভদ্ৰলোক জাঙুৰ খাই উঠিল ।
: অই লিভাৰকন মোক দিবি আগতে কৈ থৈছোঁ । ই এপোৱাহে ল'ব । বাকীখিনি গোটেইখিনি মই লৈ আছোঁ ।
: অই লিভাৰকন মোক দিবি আগতে কৈ থৈছোঁ । ই এপোৱাহে ল'ব । বাকীখিনি গোটেইখিনি মই লৈ আছোঁ ।
ভদ্ৰলোকৰ মূৰৰ পৰা ভৰিলৈ চালোঁ । পোছাকত ফিট বাবু । লাহেকৈ ক'লো-
: অকল লিভাৰ কিয় ?? কিডনী, হাৰ্ট, টেষ্টিচ চব আপুনি লওঁক । মোৰ এপোৱাহে । গতিকে মোক নেগুৰ, কাণ এইবোৰ দিলেও হ'ব । কিন্তু ৰাজহুৱা স্থানত অচিনাকী মানুহক কথা কোৱাৰ সৌজন্যতা জনা উচিত । কি দেখি বা ভাবি মোক আপুনি "ই" বুলি ক'লে ?? পোছাকে পাতিয়ে দেখোন অতিভদ্ৰলোক !! বেয়া কথা । লিভাৰ খালেই নহ'ব । সৌজন্যতা মিনিমাম খিনি জানিব লাগে । পোছাকতে সকলো শেষ নহয় ।
: অকল লিভাৰ কিয় ?? কিডনী, হাৰ্ট, টেষ্টিচ চব আপুনি লওঁক । মোৰ এপোৱাহে । গতিকে মোক নেগুৰ, কাণ এইবোৰ দিলেও হ'ব । কিন্তু ৰাজহুৱা স্থানত অচিনাকী মানুহক কথা কোৱাৰ সৌজন্যতা জনা উচিত । কি দেখি বা ভাবি মোক আপুনি "ই" বুলি ক'লে ?? পোছাকে পাতিয়ে দেখোন অতিভদ্ৰলোক !! বেয়া কথা । লিভাৰ খালেই নহ'ব । সৌজন্যতা মিনিমাম খিনি জানিব লাগে । পোছাকতে সকলো শেষ নহয় ।
বহুতো ভাল পোছাক পিন্ধা মানুহৰ এই বেমাৰটো আছে । ৰাজহুৱা স্থানত বয়সত সৰুৱেই হওঁক বা ডাঙৰেই হওঁক অচিনাকী মানুহক সৌজন্যতাবোধেৰে কথা ক'ব নাজানে ।
মনে মনে শুনি গুছি নাহিব । কাজিয়া নকৰিব । কিন্তু প্ৰতিবাদ কৰি গাত লগাকৈ নিম্নস্বৰত তেনেলোকক সৌজন্যতাবোধৰ এক শিক্ষা দি আহক ।
No comments:
Post a Comment