মই কৰা ভুল আপুনি নকৰিব

মই কৰা ভুল আপুনি নকৰিব ।
(কথাখিনি ডায়েৰীত আছিল । ইয়ালৈ আনিলোঁ বিশেষ এটা ফোনকলৰ আঁত ধৰি আৰু অনুৰোধত )

হস্পিটেলত মাৰ হাতত দেউতাক এৰি মই দিল্লীলৈ যাবলৈ ওলাইছিলোঁ । কামত যোগদান কৰিবগৈ লাগে । অহাবাৰ আহি দেউতাক দেখাতো মোৰ সৌভাগ্য হ'ব ।

দেউতা শুই আছিল । ইনজেকচন আৰু চেলাইনৰ বাবে লগাই থোৱা কেনুলাৰে দেউতাৰ শীৰ্ণ, শেঁতা হাতখন হস্পিটেলৰ শুধ বগা বিচনাৰ ওপৰত পৰি আছিল । মই দেউতাৰ হাতখন চুই চালোঁ । ইমান খহটা হাত অথচ কিমান কোমল ! সেই একেখনেই হাত শৈশৱৰ পৰা এতিয়ালৈ !

কাষতে থাকিব নোৱাৰাৰ দোষবোধ আৰু দুখবোধ সমান আছিল । তাতোকৈ বেছি আছিল মোৰ অনুশোচনা । দেউতাক মই পৰ্যাপ্ত সময় দিব নোৱাৰিলোঁ । পাতিম পাতিম বুলি অলেখ কথাই ৰৈ গ'ল । মই জানো কথাখিনি আৰু কোনোদিন দেউতাক কোৱা নহ'ব । শুনিবলৈ দেউতা নাথাকিব । দেউতাৰ পৰা কোনোদিন শুনিব নোৱাৰিম পুতেকৰ বাবে পুহি ৰখা কথাৰ সাগৰ ।

দেউতাক যে একেবাৰে সময় দিয়া নাছিলোঁ তেনে নহয় । দিছিলোঁ । শৈশৱত, কৈশোৰত । কিন্তু ঘৰ এৰাৰ পাছতে সেই প্ৰথমে মাহ পিছলৈ বছৰত দুবাৰ ঘৰলৈ যাওঁতে পঢ়া-শুনা, কেৰিয়াৰ এইবোৰৰ লগত থাকোঁতে দেউতাৰ লগত সেই শৈশৱ, কৈশোৰৰ দৰে এটা সন্ধিয়া সম্পূৰ্ণ বহিবলৈ সুবিধা নোপোৱা হ'লো । কথাবোৰ বুকুত বাঢ়ি গৈ থাকিল দেউতাৰো, মোৰো । ভাবি থাকিলোঁ এদিন বহিম । কথা পাতিম ওৰেটো দিন বা ৰাতি । নহ'লগৈ । কিমান কথা বা দেউতাৰ বুকুত ৰৈ গ'ল ! এসাগৰ ? কিমান কথা ৰৈ গ'ল মোৰ বুকুত ? এক জীৱন ?

সেইদিনা দেউতাৰ শীৰ্ণ হাতখন চুই মই কিমান দেৰি আছিলোঁ নাজানো । হয়তু আজিও চুই আছোঁ ! খহটা হাত মোৰ হাতত পৰি কোমল ।

সেয়ে কওঁ । মই কৰা সেই মাৰাত্মক ভুল যি মোক দহি থাকিব চিৰদিন, আনে নকৰক পিছত ভুগি থকাকৈ । ব্যস্ততাৰ মাজতো বিশেষকৈ দেউতাকৰ বাবে সময় উলিয়াওক, এখন্তেক বহক লগত, শুনক, কওঁক । সেই দিন নাহক যাতে যে বুকুত কথাবোৰ ওফন্দি উঠিছে অথচ ক'বলৈ পিতৃ নাই ! ক'ম ক'ম বুলি থাকোঁতেই মানুহজন গ'লগৈ, নিজৰ কথাবোৰো বুকুতে লৈ ! আৰু আপুনি সেই কথাবোৰ ক'বলৈ বিছাৰি ফুৰিছে এখন নৈ !!

মাকবোৰ মাকেই । ঘৰলৈ গ'লে বা ঘৰত থাকিলেও দেউতাকৰ লগত এখন্তেক বহক । সোধক । এতিয়া এখন্তেক বহক, মন খুলি কথা পাতক, তেখেতকো মন খুলি ক'বলৈ দিয়ক আৰু আজীৱন ৰৈ যোৱা বুকুৰ বিষৰ পৰা উপশম পাওঁক ।

মোৰ দৰে শেষ মূহুৰ্তত দেউতাকৰ হাতখন চুই নিজৰ বুকুখন চুবলগীয়া যাতে আপোনাৰ নহয় । দেউতাকবোৰ ভালে থাকক ।