দিল্লীৰ কথা (১)

দিল্লীৰ দোকানীৰ জিভা কিমান আকৰ্ষণীয় কৈছো আগতে । ইয়াতেও কৈছো। ভতিজীক হাতী এটা লাগে। কথাবোৰ তাইৰ ফুটিছে বেছিকৈয়ে । ফোন কৰিলেই কয়, খুআ হাতী এটা আনিবা । গতিকে যোৱা কেইবাদিন ধৰি তাইৰ কাৰণে হাতী এটা বিচাৰি চলাথ কৰিছোঁ, পোৱা নাই । আজি পুতলাৰ দোকান এখনলৈ গৈ হাতী বিচাৰি হোৱা কথোপকথন এনেধৰণৰঃ
মইঃ ভাইয়া, হাথী চাহিয়ে থা এক...মিলেগা ?
দোকানীঃ বেইথিয়ে ভায়া মিল যায়েগা দেখতা হুঁ ।
দুই মিনিট পিছত 
দোকানীঃ চ'ৰি ভাইয়া হাথী খতম হ' গয়া ।
মইঃ থিক হেঁ, ক'ই বাত নেহি । চলতা হুঁ ।
দোকানীঃ ৰুকিয়ে ভাইয়া, আপ বন্দৰ লে যায়ইয়ে । হাথী চে অচ্ছা মিলেগা । 
মইঃ নেহি । ভতিজীকো চিৰ্ফ হাথী হী চাহিয়ে ।
দোকানীঃ আৰে ভাইচাব হাথীচে বন্দৰ জ্যাদা স্মাৰ্ট হেঁ...লে ল'...দেখ ল' একবাৰ ।
মইঃ (কোনোমতে হাঁহি ৰখাই) আৰে স্মাৰ্ট কী বাত নেহি ...উচে চিৰ্ফ হাথী হী চাহিয়ে...।
দোকানীঃ আৰে বচ্ছি হেঁ । ওনক' ক্যা মালুম হেঁ হাথী ক্যা হেঁ বন্দৰ ক্যা হেঁ...। 
মইঃ নেহি ৱ' বাত অলগ হেঁ । লেকিন ওচনে মাংগি হেঁ না...।
দোকানীঃ ভাইচাব এইচে বাতে কৰ ৰহে হ' যেইচে ভতিজীনে খেলনে কে লিয়ে নেহি, হাথী মাংগী হেঁ , ওচকে চাথ চাদি মানানে অউৰ আপ বন্দৰ লে যাওগে ত' নাৰাজ হ' যায়েগী জিন্দেগীভৰ...
বলে নোৱাৰিলোঁ কথাৰে । হাতী কিনিবলে' গৈ বান্দৰ এটাকে লৈ উভতিলোঁ । হয়েইতো !!! হাতীতকৈ বান্দৰ স্মাৰ্ট ।