হিন্দী

পাঁচবছৰ হ'ল দিল্লীত থকা, অতি কমেও বিশ-বাইশ বছৰ হ'ল হিন্দী চিনেমা চোৱা । তথাপি আজিলৈকে মোৰ জিভাত হিন্দী গপচ হোৱা নাই । কওঁ সলসলিয়াকে তথাপি কেতিয়াবা এনেকুৱা ঠাইত জিভা ৰৈ যায় যে সেইসময়ত অসমীয়া মিহলি কিবা এটা কৈ পৰিত্ৰান পোৱাৰ বাহিৰে উপায় নাথাকে । লাজ পাওঁ । লাজতকৈও বেছি নিজৰ ওপৰত হাঁহি উঠে । ধেই !! কি কৈ পেলালোঁ পতকে !!

সিদিনা ৰুদ্ৰ বৰুৱাৰ গীতৰ কৰ্মশালাত গ্ৰুপ ফটো উঠিবলৈ মঞ্চত থিয় হ'লো । একেবাৰে কাষত থিয় হোৱাৰ বাবে ফটোৰ পৰা বাদ পৰোঁ বুলি হিন্দীভাষী কেমেৰামেনক ক'লো : ভাইয়া দেখনা । জেইচে তেইচে মুঝে উঠানা । কৈয়েই মুখ টিপি ধৰিলোঁ - ধেই কি ওলাল এই খাৰখোৱা জিভাৰ পৰা !!! মঞ্চত থকা সকলোৱে হাঁহিলে । কেমেৰামেনে ৰসত ৰস দিলে : হাঁ জী …উঠাকে আপকো বাহাৰ লে জাউংগা ।

ইয়ালৈ প্ৰথম আহোতে বহুত পাচলি, ফলৰ হিন্দী নাম নাজানিছিলোঁ । আঙুলীয়াই দিওঁ : ৱ' দেনা… নেহি ওচকে বগল মেঁ । এদিন পাৰ হৈ যাওঁতে চবজিৱালাৰ তাত দেখিলোঁ ৰঙালাও এটা উলিয়াই থৈছে । ভাল পালোঁ দেখি । নাম নাজানো বাবে ৰঙালাওৰ কথা সুধিব পৰা নাছিলোঁ । চয়াবিনৰ লগত শুকান জলকীয়াৰে শীতকালত খাবলৈ ভাল । বাৰু, পাঁচ মিনিট পিছত ওভতি আহি দেখো দোকানিয়ে ৰঙালাওটো ভিতৰত সুমুৱাই থ'লে । লাগিল সমস্যা !! কি কওঁ ?? তেনেতে আপদিয়া জিভাই দিলেই নহয় : ভায়া আভি আভি জ' বাহাৰ ৰখা থা এক ৰঙা কৰকে গোল …। দোকানিয়ে বুজিলে । ৰঙালাও পালোঁ । আহোতে জিভাখন কামুৰি আহিলোঁ ।

লোহাৰ খুন্দনা এটা কিনিবলৈ গৈ বাচনৰ দোকানিক হাতৰে খুন্দি দেখুৱাই দিলোঁ : এইচে এইচে জ' খুন্দন দেতা হেঁ মচালা । বুঢ়া পেতুৱা দোকানিয়ে হাঁহি হাঁহি পৰিবলৈ বাকী । খুন্দনা পালোঁ । নিজৰ জিভাখনেই প্ৰথমে খুন্দিবলৈ মন গৈছিল ।

মেট্ৰ'ৰ ভিতৰত কোনোবাই এনেকুৱাকে বায়ু এৰিলে যে সেই কোচৰ যাত্ৰীৰ মাজত হাঁহাকাৰ লাগিল । তাতে খিড়িকী নাই । বায়ুৰ গোন্ধ ইমানেই শক্তিশালী আছিল যে কেবাজনো যাত্ৰীয়ে ওকালিলে, টোপনিত থকা কেবাজনো সাৰ পালে, হেডফোন লৈ থকা কেবাজনেও গান বন্ধ কৰি নাকত হাত দিলে , চেতন ভগত পঢ়ি থকা সুন্দৰীয়ে ভগতকেই নাকত লৈ ওকালিলে । মোৰ কাষৰজনৰ অৱস্থা গুৰুতৰ । তেওঁ বোলে আগৰ মেট্ৰ'খনতো একেই বিভীষিকাৰ নাকমুখী (মুখামুখী?) হৈ আহিছে । ভদ্ৰলোকে ৰুমালেৰে নাকত ধৰি মোলৈ চাই ক'লে : ### ইতনা গাণ্ডা দিয়া হেঁ …ক্যা ক্যা খাকে আতা হেঁ সুবহ সুবহ …।
মই তেখেতক উত্তৰ দিলোঁ : হাঁ বহত গেলা মাৰা হেঁ ।

সঁচা কথা ।