সময় (২)

ঘৰলৈ যাওঁতে এদিন সন্ধিয়া বাল্য বন্ধুক লগ পাইছিলোঁ । বহুত বছৰৰ মূৰত । সি বহুত সলনি হৈছে । মইও । সময়ৰ তাগিদাত । 
" আহ ক'ৰবাত অকণমান বহোঁ ।"
" কিবা এটা খুৱাবি নে ??"
যিমানেই যি নহওঁক কিয় বন্ধুক এই ডিমাণ্ডটো দিয়াৰ এক আমেজ আছে । যিমানেই পেট ভৰি নাথাকক কিয় । 
তই স্কুলীয়া কথাবোৰ পাহৰা নাই মোৰ বিশ্বাস । অলপ নষ্টালজিয়া ফালো আহ ।
"এটকাৰ মিছল বুট (কেঁচা চানাৰ লোকেল নাম) লৈ আহ । লে'জাৰত খোৱা ।"
"এতিয়া পাঁচ টকাৰ লব লাগিব ভাই । এটকাত নিদিব নেকি ।"
হাতত কেঁচা চানাৰ টোপোলা লৈ দুয়োটা বহিলোগৈ ৰাষ্টাৰ কাষত । পথাৰৰ সমুখত । টোপোলাটোৰ পৰা এটা এটাকৈ বুট চোবাই আছোঁ । কাৰো মুখত মাত নাই । আচলতে বুকুত হয়তো ইমান বেছি
কথা থুপ খাই আছিল যে ক'ৰপৰা আৰম্ভ কৰোঁ ।
"তইটো কেতিয়াবা লে'জাৰত খাবলে' টকা এটা বা আঠ অনা এটা আনিছিলিয়েই । মোৰ তাকো নাছিল ।" - সি নিৰৱতা ভাগিলে ।
"কেতিয়াবাহে । ন'হলেতো মইও....!"
"তই মোক সদায় দিছিলি । সেই কাৰণে আজি একেলগে পাঁচ টকাৰ বুট তোক খুৱাই ধাৰ মাৰিছোঁ বুলি ধৰি ল ।"
"হয় অ' । এতিয়া কেতিয়াবা মনত পৰে । কেতিয়াবা অফিচত কাম কৰি থাকোতে, কেতিয়াবা শোৱাৰ সময়ত ।"
"মোৰ চুৱেটাৰ নাছিল যে । দুটা চোলা টেঁটুলেকে বুটাম মাৰি ...কি উম আছিল ভাই !! এইটো চা **** ইমান
দামৰ চুৱেটাৰ । সেই উমটো নাই । তই সাহিত্যিক টাইপৰ জীৱ । কি কৈছোঁ বুজিছ চাগে' ।"
"মইও বহুত দিনলৈকে দাদাৰ চুৱেটাৰ হে ..."
"তেতিয়া এদিনো তোক খুৱাব নোৱাৰি মাজে মাজে বৰ খং উঠিছিল । সদায় তইয়েই দিয় । এতিয়াৰ পৰা
লগ পালে বুট মইয়েই খুৱাম দে । ধাৰ মাৰিম । "
বুট শেষ হৈছিল ।
"ব'ল উঠোঁ ।"
আধা ঘণ্টাত এবাৰলেও নোলাল আমাৰ বৰ্তমান কিমান দৰমহা, সম্পত্তি...একোৱেই নোলাল ।
সময় যিমানেই সলনি নহওঁক-শিপাডাল সি পাহৰা নাই । হয়তু মইও ।