এইবাৰ বটদ্রৱাৰ দৌলোৎসৱৰ মেলালৈ গৈছিলোঁ । পৰঠা, জেলেপী খাই, মানুহৰ সোঁত চাই চাই আহি আহি আলিবাট প্রকাশনৰ গ্রন্থ বিপনীত এখন্তেক ৰলোঁহি । কিতাপ লিৰিকি বিদাৰি চাই বিপনীৰ স্বত্বাধিকাৰীৰ লগত দুই এষাৰ কথা পাতিলোঁ । পৰাগ দাসৰ কিতাপ এখন ললোঁ । আলিবাটৰ ওচৰতে আছিল আন এখন বিপনী । সেইখনত শিশু সাহিত্যৰ কিতাপো দুই এখন ওলমাই থোৱা হৈছিল সমুখেৰে যোৱা মানুহে দেখাকৈ । এনেকৈ থাকোতেই দেখিলোঁ দহ বাৰ বছৰীয়া ল’ৰা এটাই মাকৰ হাতত ধৰি দোকানখনৰ ফালে টানিছে – মাই... কিতাপ...কিতাপ...আহছোন । ৰঙ-বিৰঙৰ মেলা এখনত, জেলেপী, খেলাবস্তু, মণিহাৰীৰ মাজত ল’ৰাটোৰ দৃশ্যটো দেখি ভাল পালোঁ । পিছে ভাল পালে হ’ব কি ?? ল’ৰাটোৰ মাতৃদেৱীৰ বক্তব্য শুনক – ঢেই মূৰ্খদাল !! মেলালে আহিনো কিতাপৰ দোকান চাইনে ?? ব’ল...ব’ল...এইয়া দিছো নহয় (হাতত লৈ থকা হৰেক কিচিমৰ বস্তুলৈ দেখুৱাই) । পিছে ল’ৰা আকোৰগোঁজ –ব’লাচোন...চামহে... নলওঁ নহয় । এইবাৰ মাকে সমস্যাটো তেওঁলোকৰ পিছে পিছে আহি থকা ল’ৰাৰ বাপেকলৈ ঠেলিলে । হে’ৰা চোৱাচোন ইয়াক । ক’ৰ কিতাপৰ দোকান চাবলৈ যায় । এটা হাতত এটা কেৰাহী আৰু এটা কাঠৰ সজোৱা বস্তুৰে ভৰা মোনা আৰু আনখন হাতত প্লাষ্টিকৰ ফুল, ঝাৰু, আৰু নানান ৰঙীন বস্তুৰে ফোঁপাই জোঁপাই অহা বাপেকৰ খঙটো কিজানি চুলিৰ আগত লাগি আহিছিলেই । পত্নীৰ অভিযোগ পাই তেখেতৰ খঙৰ বহিঃপ্রকাশ ঘটিল – গলত ধৰি লৈ আনাচোন তাক । অত বস্তু দিছো আকৌ কিতাপ চাবলৈ লাগে !!!
হয়েইতো—মেলাহেন ঠাইত কিতাপৰ দোকান থকাটোও মহাপাপ !!
মুঠতে কিতাপৰ দোকানলৈ যাওঁ বুলি সেই অবোধ বালকে এনে এটা মাৰাত্মক ভুল কৰিলে যে মাক বাপেকৰ ধৈৰ্য্যৰ বান্ধ ছিগিল আৰু সঁচাকৈয়ে মাকে ল’ৰাক গলত মানে চোলাৰ কলাৰত ধৰি টানি টানি সেই নিষিদ্ধ ঠাইৰ পৰা আঁতৰাই লৈ গ’ল ।
দৃশ্যটো চালোঁ । পাঁচ মিনিটমানৰ দৃশ্য । আলিবাটৰ পৰা কিতাপ লৈ আমিও একে বাটেৰেই বাহিৰ ওলাই আহিলোঁ । এশ মিটাৰমান আহিয়েই দেখিলোঁ সেই কিতাপৰ দোকান চাবলৈ বিছৰা অপৰাধী বালকে হাতত পলিথিনৰ ছোটা ভীম এটা লৈ আছে আৰু মাকে মুখেৰে ফুৱাই ফুৱাই তাক ঘূগুনী জাতীয় কিবা এটা খুৱাইছে, নিজেও খাইছে আৰু বাপেকে হাতৰ মীনাবজাৰখন মাটিত নমাই থৈ খন্তেক জিৰাইছে ।
সাজে পোছাকে মাক-দেউতাক ভদ্রলোক-ভদ্রমহিলাই আছিল ।
আৰু আমি কালিলৈ এই ল’ৰাক কিমান দোষ দিম ঐ !! আজিকালি ল’ছালিয়ে কিতাপ নপঢ়ে... ।
No comments:
Post a Comment