সৰু সৰু কথাবোৰ.(২)

উপাৰ্জন কৰিব পৰা হোৱাৰ পাছত এবাৰ গুৱাহাটীৰ পৰা ঘৰলৈ যাওঁতে দেউতালৈ কিতাপ এখন কিনি নি তেখেতৰ হাতত তুলি দিছিলোগৈ - ল , মোৰ নিজৰ পইচাৰে কিনি আনিছোঁ - মহাৰথী ।

দেউতা ঢুকোৱাৰ পাছত এদিন এখন নোটবুক পাইছিলোঁ দেউতাৰ বস্তুবোৰ চিজিল লগাওঁতে । নোটবুকখন আছিল দেউতাৰ ডায়েৰীৰ দৰে । তাৰে এটা পৃষ্ঠাত লিখা আছিল :
"সৰু ল'ৰাই আজি মোলৈ কিতাপ এখন কিনি আনিছে নিজৰ পইচাৰে । মোৰ বিশ্বাস আছিল, পইচা ঘটিব পৰা হ'লে সি মোক কিতাপ দিব । সেয়ে মনটো ভাল লাগিছে ।"

এজন অতি অখ্যাত সাধাৰণ বাপেকৰ এই তিনিটা বাক্যই এই অখ্যাত পুতেকক জীৱনৰ বাবে চহকী কৰি থৈ গৈছে ।

--------------------

সিদিনা ফেচবুকত দিয়া এটা আপডেট দেখি কালি দুপৰীয়া ল'ৰা এজনে ফোন কৰিছিল (একেবাৰেই সৰু আৰু কথাত অকণমান আপোনত্বৰ বাবে এতিয়াৰে পৰা " সি" বুলি লিখিম) । নাম, ঠিকনা ন'কলে । জোৰ নকৰিলোঁ । উচ্চতৰ মাধ্যমিক দ্বিতীয় বৰ্ষৰ। সাতাইশ মিনিট কথা পাতি তাৰ মনটো বুজিলোঁ । আচলতে তাক কিবা উপদেশ দিব পৰাকে মোৰ অৰ্হতা বা অভিজ্ঞতা কোনোটোৱেই নাছিল । তথাপি সি অকল ফেচবুকত আপডেট দেখি "আমাৰ অসম" ৰ লেখাৰ পৰা মোৰ নম্বৰ ওলিয়াই আগ্ৰহেৰে মোলৈ ফোন কৰাৰ বাবে টোপনি আধাতে এৰি তাৰ কথা আগ্ৰহেৰে শুনিলোঁ, মোৰখিনি ক'লো । সি কিমান সন্তুষ্ট হ'ল মই গম নাপালোঁ তথাপি সি "আকৌ কৰিম" বুলি আগ্ৰহেৰে কোৱাত অনুমান কৰিছোঁ সি মোৰ কথাখিনি দলিয়াই পেলোৱা নাই ।

ফোনৰ প্ৰথম দহ মিনিটতে আকৌ এবাৰ সেই অপ্ৰিয় সত্য- একাংশ ল'ৰা-ছোৱালী হতাশগ্ৰষ্ট হোৱাৰ মূলতে হ'ল কেৱল ষ্টেটাচৰ বাবে সন্তানৰ ইচ্ছা, আকাংক্ষাক ভৰিৰে মোহাৰি মাক দেউতাকৰ সন্তানক লৈ অতি উচ্চাকাংক্ষা আৰু সন্তানৰ বুকুত আঘাট হানি বাৰে বাৰে বেলেগৰ লগত তুলনা । এই ফোন কৰা ল'ৰাটোক মাক বাপেকে তাক মেডিকেল কোচ্চিং দিয়াৰ মূলতে হ'ল তাৰ বৰদেউতাকৰ ল'ৰা-ছোৱালী হালেই ডাক্তৰ !! এতিয়া মাকে তাক কয়: তোমাৰ নামৰ আগত ডাক্তৰ লিখাতো ডাঙৰ নহয় । ডাঙৰ পাপাৰাৰ নাকটো । তোমাৰ ছিকিউৰড ফিউচাৰ ।

"দাদা, মোৰ মন আছিল বিশ্ব ভাৰতীলৈ যোৱা । আৰু এইটো মই এবাৰ পাপাক কওঁতে যি পৰিস্থিতি হ'ল সেইয়া যদি আপোনাক কওঁ আপুনিও মোক কব যে তুমি ডাক্তৰেই হোৱা । পাপাহতঁৰ যুক্তিবোৰ ষ্ট্ৰং …।"

বিশ্ব ভাৰতীত কি ফিউচাৰ ছিকিউৰড নহয়??

মই তাক ক'লো পাপাৰ নম্বৰটো দিয়া । নাম নোকোৱাকৈয়ে কথা পাতিম । নিদিলে ।
সি আকৌ ফোন কৰিব । তাৰ অনুমতি লৈ সৱিশেষ লিখিম । লেখা বা গল্প ।

এনেকৈয়ে কিছুমান কম বয়সীয়া ল'ৰা ছোৱালী হতাশাৰ কৰাল গ্ৰাসত পৰিছে দিনে দিনে । বাতৰিৰ শিৰোণামা হৈছে । কিছুমান মাক দেউতাকে ষ্টেটাচৰ এটা ফটা ছাতি লৈ ৰৈ আছে - পুতেক জীয়েকে নিজৰ ইচ্ছা আকাংক্ষাক সৎকাৰ কৰি তেওঁলোকৰ "নাক" বচাওকহি । কিবা প্ৰকাৰে হলেও । বেলেগৰ ল'ৰা ছোৱালী হৈছে- আমাৰ কিয় ন'হব ??

মাক-দেউতাকে সন্তানৰ বেয়া হোৱাতো নিবিছাৰে । সকলোৱে সন্তানৰ মংগল কামনাই কৰে । কিন্তু সিহঁতক এবাৰ সুধি চোৱাতো ?? সিহঁতৰ ভিতৰত কি লুকাই আছে?? মাক দেউতাকক গৰ্বিত কৰাৰ কিমান ৰাষ্টা আছে !!
শিক্ষকতা, নাটক, সংগীত, চিত্ৰ -আৰু কিমান কি !! যিবোৰ জন্মতে ল'ৰা ছোৱালীৰ তেজত শিপাই আহিছে আৰু মনে মনে ভাবি আছে-…মই এদিন হমগৈ ।

কোনে বুজাব কোনে শুনিব !!